“ΣΟΛΟ” ADVENTURE

Μιας και το Lodestar Adventure Team είχε καιρό να δραστηριοποιηθεί, πραγματοποιήθηκε την προ προηγούμενη εβδομάδα μια “Σόλο” Adventure...
Όπως φαίνεται φανερά και από τον τίτλο η εξόρμηση ξεκίνησε από το χωριό Σόλο, εγώ σόλο και σ’όλο το βουνό σόλες φαγωμένες... - x x x -

(Ας το πάρω από την αρχή καλύτερα)
Την Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010 έχοντας απογευματινή βάρδια στη δουλειά, ξύπνησα χωρίς αιτία στις 5:30 π.μ. Έχοντας από καιρό την επιθυμία να πάρω τα βουνά, αποφάσισα να ξεφύγω από την παραλία Ακράτας υψομέτρου 5μ από το επίπεδο της θάλασσας και να κατευθυνθώ ψηλά στα οροπέδια του Χελμού. Ανακαλύπτοντας ξαφνικά ότι τα μποτάκια υστερούσαν από αδιαβροχοποίηση, έχωσα στο πρόγραμμα τη δημιουργική απασχόληση, κέρωμα χωρίς ίχνος πρωινής ηλιαχτίδας. Τελικά ξεκίνησα! Στο δρόμο είδα όλο το εργατοτεχνικό προσωπικό στην αναζήτηση καφέ για να ξεκινήσει βάρδια.

Κατεύθυνση: το χωριό Σόλος 39 χιλιόμετρα από την παραλία Ακράτας, κοντά στη Ζαρούχλα. Κρυφή επιθυμία: Η ανάβαση στα Ύδατα της Στυγός!...

Φτάνοντας μετά από ώρα στο χωριό άρχισα να απογοητεύομαι γιατί η ώρα πέρναγε και δεν έβρισκα το ποθητό μονοπάτι. Είχα αρχίσει να παίρνω απόφαση ότι η εξόρμηση θα είχε μόνο χιουντάϊινγκ... Τελικά μέσα στην απογοήτευση, διάλεξα έναν χωματόδρομο και αυτός μέσα από μια πραγματικά ωραία διαδρομή, με έβγαλε στην αρχή του ποταμού Κράθη και στη σήμανση του μονοπατιού. Η ταμπέλα έγραφε «Μεσοβούνι 1 ώρα», και στην περιοχή υπήρχε μνημείο για τον αγώνα εναντίων των τουρκοαιγυπτίων το 1826. Συμβιβασμένος για μια μικρή πορεία ώστε να προετοιμάσω το έδαφος για επόμενη εξόρμηση ξεκίνησα. Αρκετό έλατο, ποτάμι στην αρχή, πορεία σε κορυφογραμμή και κατάληξη μετά από 1 ώρα, σε ένα μεσόλοφο με ωραία θέα στα Αροάνια.

Εκεί παρουσιάστηκε το δίλημμα ή του γυρισμού ή της συνέχισης για άλλο λίγο ώστε να έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για μελλοντική εξόρμηση..... δε ξέρω γιατί διάλεξα το δεύτερο. Η πορεία άρχισε να γίνεται όλο και πιο ελκυστική και τα πόδια πλέον πήγαιναν μόνα τους! Ένοιωσα ξαφνικά η καθημερινότητα της δουλειάς, όπως η λογοδιάρροια από εργοταξιάρχες, οι γκρίνιες και φωνές από εργοδηγούς και οι κρυφοαπειλές από συναδέλφους να χάνονται δια παντός στα βαθιά νερά του Κώκυτου και του Αχέροντα! Η Στύγα είχε φροντίσει από παλιά τα κατάμαυρα νερά της να καταστρέφουν τα πάντα και να λιώνουν οποιοδήποτε μέταλλο, και στη συνέχεια να τα στέλνει στους ποταμούς του κάτω κόσμου. Μερικά νερά της βγαίνουν στην επιφάνεια, αναμειγνύονταν με τα νερά της επιφάνειας και κυλάνε στον ποταμό Κράθη (βλέπε «κίρνασθαι»). ...(δυστυχώς κάποια πράγματα ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια....)
Περνώντας μια διασταύρωση μονοπατιών βρέθηκα να ακολουθώ το τριγωνοκίτρινο μονοπάτι, ώσπου σε ένα δεύτερο μεσόλοφο εμφανίστηκε μπροστά μου η Νεραϊδοράχη με τα παγιδευμένα μαρμαρωμένα κορμιά των Αλάδων γιγάντων. Ξαφνικά το μονοπάτι έγινε μαύρο... ήταν τυχαίο; Ή μήπως η μισητή θεά του όρκου ήθελε να προειδοποιήσει για κάτι.... Από το παλάτι της στα Τάρταρα πηγάζουν τα τρομερά ύδατα της Στυγός στα οποία ορκίζονταν όλοι οι Θεοί. Οι τιμωρία σε περίπτωση αθέτησης του όρκου όταν δεκαετής απομόνωση και στέρηση αμβροσίας

Πλέον είχα φτάσει πολύ κοντά στη πηγή. Νερό, ως θνητός δε θα έπινα, αλλά τα τρομερά μαύρα νερά έπρεπε να τα δω! Έτσι συνέχισα για το τελικό στόχο. Το μονοπάτι άρχισε να αγριεύει επικίνδυνα. Ευτυχώς που υπήρχε και σύρμα ασφαλείας το οποίο και αυτό σε μερικά σημεία είχε κοπεί από καταπτώσεις βράχων.

Μετά από απότομες και δύσκολες πλαγιές με σάρα εμφανίστηκε το Μαυρονέρι! Στα 2100 μέτρα υπήρχαν όντως τα νερά της Στύγας που προκαλούσαν φόβο και τρόμο. Μόνο ένα μέρος των νερών της Στύγας χτυπώντας στα ριζά του βράχου βγαίνει από τον κατάμαυρο βράχο σε μορφή σταγόνων. Αναρριχόμενος ένα ατελείωτο μονοπάτι προς το τέλος, έφτασα τελικά στα ύδατα της Στυγός. Εκεί απολαμβάνοντας την πολύ ωραία θέα, προσπάθησα να ολοκληρώσω το έργο της Θεάς Θέτιδας.

Μετά πήρα το δρόμο της επιστροφής... Με τοκουζμπαλίδια μέθοδο καταρριχήθηκα από το βράχο και στη συνέχεια ακολούθησα το μονοπάτι. Μετά από μισή ώρα συνάντησα ένα Γάλλο οδοιπόρο που έχει πάει σε όλα τα ελληνικά βουνά. Τότε συνειδητοποίησα ότι σε 5 λεπτά έπρεπε να είμαι στη δουλειά. Πήρα από τη σημαία δίωρη άδεια και συνέχισα την κατάβαση. Βοσκός που βρήκα στη συνέχεια μου είπε ότι αυτός δε φοβάται το μαυρονέρι και ότι το έχει επισκεφτεί μέχρι και ο Βασιλιάς Όθωνας.... Διασχίζοντας όλο το κοπάδι του ιδρωμένος, όπως παρατήρησε ο βοσκός... συνέχισα την κατάβαση.

Τελικά έφτασα από εκεί που είχα ξεκινήσει και μετά αφού ξεπλύθηκα στα νερά του Κράθη θέλησα να βάλω τέλος στη σόλο περιπέτεια με πλήρη ανακούφιση.

Αντί επιλόγου:
Δε ξέρω αν θα πρότεινα την “solo adventure” και σε άλλον, καθώς μου επιφύλαξε μια έκπληξη όταν στη προσπάθεια να βρω το κλειδί για να μπω στο αμάξι ανακάλυψα ότι έλειπε και αυτό και το πορτοφόλι και μάλλον ήταν στο δρόμο για τη Στύγα... Ο βοσκός που κατέβαινε, ενώ εγώ είχα αρχίσει να σέρνομαι προς τα πάνω, μου δήλωσε ότι κάτι είχα αφήσει στο μεσόλοφο και ότι το άφησε εκεί ο αλβανός μικρός βοηθός του. Θετικό ότι βρέθηκε, αρνητικό ότι έπρεπε να ξανανέβω. Η Στύγα μου έδειξε λίγο τις διαθέσεις της. Εγώ πήγα στη δουλειά κατά το σχόλασμα… και προσπάθησα να βρω ιστορίες με ένα πορτοφόλι που έχασα και το βρήκε αλβανός...... Την επόμενη μέρα δε μπορούσα να ανέβω ούτε σκαλοπάτι.