"Αγάπη" - Σμόλικας

Σμόλικας λοιπόν. τριήμερο Καθαράς Δευτέρας 2011

Μετά από πεντακόσες ώρες οδήγησης και αφού έσκασε το λάστιχο από το ένα αυτοκίνητο κάπου στη Βασιλίτσα, φτάσαμε οι μεν στη Σαμαρίνα και οι δε στα Γρεβενά, προς αναζήτηση Βουλκανιζατέρ. Καταφέραμε όμως να συναντηθούμε στη Σαμαρίνα κάποια εύλογη ώρα το επόμενο πρωί και να ξεκινήσουμε το μονοπάτι / δασικό δρόμο προς το μικρό καταφύγιο. Το μεγάλο μας είπαν ότι αυτός που το διαχειρίζεται είναι μέσα για χρέη και κάτι τέτοια, αλλά το μικρό ξύλινο είναι διαθέσιμο και για καλή μας τύχη ήταν μεν περικυκλωμένο από χιόνι, αλλά είχε και ξύλα για την σόμπα. Δε χρειάζεται να πω πολλά για το καταφύγιο μία εικόνα θα σας αποδείξει πόσο ονειρεμένο είναι:

 Οι αφίξεις γίνονταν ανά μισάωρο, πρώτα ο ψυχοπαθής Γιώργος μετά ο Ντούη μετά η Τσίκα, κάποια στιγμή εγώ και μετά ο Αλέκος με τον Αγγλούπα.  Η διανυκτέρευση ήταν ζεστή και γεμάτη, τι άλλο, αγάπη.

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε αγαπημένοι, όχι για να περπατήσουμε, αλλά βασικά να κολυμπήσουμε στο χιόνι, ακολουθόντας το ανηφορικό μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στη Δρακόλιμνη του Σμόλικα (η οποία εννοείται έχει σχήμα καρδούλας) και μετά στην κορυφή. Κάπου καθ'οδόν μασουλήσαμε διάφορες σοκολάτες και χωρίσαμε από τους Αλέκο και Αγγλούπα που κουρασμένοι αλλά αγαπημένοι επέστρεψαν στο καταφύγιο. Την κορυφή δε τη φτάσαμε ποτέ, αφού τα ταλαιπωρημένα μας κορμιά δε μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν το χιόνι σε εύλογο χρόνο. Ενδεικτικά θα σας πω ότι είδαμε ελάχιστα από τα μεταλλικά κολωνάκια του μονοπατιού, γιατί ήταν θαμένα. Φτάσαμε όμως στη δρακόλιμνη, η οποία όμως ήταν καλυμένη από πάγο, χιόνι και αγάπη και περικυκλωμένη από ομίχλη και σαν αγαπημένοι ορειβάτες που είμασταν, περάσαμε από πάνω (χαζή κίνηση αλλά σας διαβεβαιώ ότι δεν το κάναμε επίτηδες).  Η επιστροφή ήταν γρήγορη και ανεμοδαρμένη. Η αγάπη συνέχισε να αιωρείται πάνω από το καφετί επιβλητικό βουνό, αφού η ομάδα επανενώθηκε στο καταφύγιο για μερικές ακόμα αγαπημένες στιγμές πάνω από το φαγητό που δεν φάγαμε γιατί το είχαμε ξεχάσει στο αυτοκίνητο.

Η περιπέτεια συνέχισε στην επιστροφή αφού επρόκειτο για το πιο χιονισμένο Σαββατοκύριακο του χρόνου (δε θέλω να ξαναπώ τη λέξη χιόνι αλλά δε γίνεται γιατί είχε πολύ). Η κίνηση ξεκίνησε κάπου στην Καλαμπάκα και εννοείται μόλις βγήκαμε στην εθνική αντικρύσαμε το Ελληναριό να έχει ξεχυθεί χωρίς αλυσίδες στο δρόμο της επιστροφής από τα κούλουμα. Τα cumulo-nimbus όμως είχαν άλλη άποψη και έτσι καθήλωσαν τους περισσότερους εκδρομείς στις οδικές αρτηρίες της χώρας, μετατρέποντάς τες σε ένα απέραντο χιονισμένο πάρκινγκ. Το αντιμετωπίσαμε ψύχραιμα ενοικιάζοντας μία φωλίτσα για την αγάπη μας κάπου στον Καραβόμυλο και την επόμενη μέρα επιστρέψαμε κύριοι αφού πρώτα κάναμε μία γεναία στάση για υπαίθρια θερμά λουτρά στον Άγιο Κωνσταντίνο.

ε.. αυτά και αγάπη.