Ρωτώντας και ψάχνοντας βρήκαμε μόνο έναν που να είχε επισκευθεί τον ξακουστό δρυμό χειμώνα και αυτός ήταν από τους πρώτους οδηγούς βουνού στην Ελλάδα, οπότε υπήρχε ο φόβος να μας τα παρουσιάζει πιο εύκολα απ'ότι θα ήταν. Κατα τ'άλλα, όλοι το είχαν κάνει άνοιξη ή καλοκαίρι και μας προέτρεπαν να μην πάμε. Η έρευνά μας όμως, μας έδειξε ότι δε θα συναντούσαμε δυσκολίες με χιόνι ή με το αρκουδόρεμα που έπρεπε να το διασχίσουμε κάθετα 3 φορές στη διαδρομή μας.
Μετά από ένα μακρύ νυχτερινό ταξίδι για να φτάσουμε στη Βοβούσα, διανυκτερευσαμε στο Καταφύγιο "Βάλια Κάλντα". Βέβαια.. όχι μέσα.. αλλά σε σκηνές, στα φανταστικά πλατώ κάτω από το καταφύγιο, που ήταν γεμάτο από εκπαιδευόμενους ninja κάποιας βορειοελλαδίτικης σχολής καράτε, οι φωνές των οποίων μας ξύπνησαν... παράνοια
Από εκεί, το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε το μονοπάτι που ταξιδεύει παράλληλα με το Αρκουδόρεμα και ο Δρυμός άρχισε σιγά σιγά να μας βάζει στο κλήμα για το τι θα μας περίμενε αργότερα. Σχετικά σύντομα, η διαδρομή άρχισε να έχει ανηφορική διάθεση αλλά επίσης και σύντομα συναντήσαμε το πρώτο μας εμπόδιο, το οποίο ήταν μία βίαιη, πρωτοφανής και ανίερη επίθεση των ASOLO του Δάμωνα στη φτέρνα του. Οπότε, τα αντικατέστησε με αυτά τα πολύ μάχιμα trail running salomon που κυκλοφοούν στην αγορά και συνεχίσαμε.
Δυστυχώς, έχει περάσει αρκετός καιρός για να θυμάμαι ακριβώς χρόνους, ώστε να περιγράψω καλά τη διαδρομή, αλλά αυτό που μπορώ να πω με ασφάλεια, είναι ότι η διαδρομή είναι χιλιοπερπατημένη άνοιξη και καλοκαίρι και υπάρχουν καλές περιγραφές στο hellaspath.gr και στις διαδρομές του πρόσκοπα Σπύρου Πολυζώη . Εκεί θα βρείτε γαργαλιστηκές λεπτομέρειες για το που να κατασκηνώσετε, χαρακτηριστικές τοποθεσίες, τεχνικά στοιχεία της διαδρομής κλπ. Κλείνω την παρένθεση.
Η διαδρομή στη "Ζεστή Κοιλάδα" περνάει 3 φορές μέσα από το Αρκουδόρεμα. Στα 3 περάσματα το νερό είναι αρκετά βατό (σσ. περάσαμε Ιανουάριο) αλλά αν το επιχειρήσετε, να έχετε μαζί σας ένα επιπλέον ζευγάρι παπούτσια (έστω 1 για όλη την ομάδα), γιατί το νερό αυτή την εποχή είναι κρύο. Ναι.. όχι κρυο.. είναι κρύο ! δηλαδή κανείς δεν έκανε τη μαγκιά να περάσει χωρίς παπουτσάκι και όχι παπουτσάκι να ζεσταίνει.. αλλά να προστατεύει δαχτυλάκια!
Στόχος μας ήταν να διανυκτερεύσουμε λίγο πριν το μονοπάτι που ανεβαίνει στην Κορφή Φλέγκα, όπου σχεδιάζαμε να πάμε την επόμενη ημέρα... Δεν είχαμε φτάσει. Πρέπει να είχαμε καμια ώρα ακόμα, αλλά στη συγκεκριμένη εκδρομή φαίνεται κάποιες όμορφες ninjες από το καταφύγιο, ίσως η κόρη του ταβερνιάρη στα Τρίκαλα.. κάποια τέλος πάντων... μας είχε ματιάσει το Δάμωνα και κάπου εδώ άρχισε και ο πυρετός! niiice.. οπότε μία λέξη: Camp!
Το κίτρινο πλαστικό χωριό μας στήθηκε γρήγορα πριν νυχτώσει και τα κατσαρολάκια άρχισαν να αχνίζουν . Ο Άρης κι εγώ κάναμε μια διαδρομή σε πλαγιά εκτός μονοατιού μήπως βρούμε σήμα για τα κινητά. Σκαρφαλώσαμε γύρω στα 300 μ χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Η mini διαδρομή ήταν πολύ χορταστική κατα τ'άλλα αφού στο σημείο αυτό πήραμε μία ιδιαίτερη γεύση του μεγαλείου της Βάλια Κάλντα. Αναρίθμητα θεώρατα Ρόμπολα ήταν πεσμένα στην πλαγιά σαν σπίρτα... κάποια απ'αυτά καμμένα από κεραυνούς, άλλα απλά δεν άντεξαν πια να στέκονται... και ακριβως από κάτω τους, εκατομμύρια νεογέννητα ρόμπολα, καταπράσινα, άρχιζαν να συλλέγουν ιστορίες για να τις μεταφέρουν στους οδοιπόρους, αιώνες μετά... Η φύση στη Βάλια Κάλντα είναι πραγματικά καθηλωτική και η εικόνα αυτή της αναγέννησης μας έδωσε μία καλή δόση αισιοδοξίας.
Το βράδυ ήταν κρύο. Ο Δάμων έλαβε ειδική περιποίηση ωστε να ξυπνήσει καλά. Κάπου εδώ ήρθε η ώρα της ανταμοιβής για το παραπάνω βάρος που κουβαλούσαμε. Μοσχαρίσιες μπριζόλες μαγειρεμένες σε βούτυρο και μετά ρακόμελα! Ύπνο γρήγορα όμως, γιατί πραγματικά η θερμοκρασία έξω δεν ήταν καθόλου φιλική.
Το πρωί, μετά το απαραίτητο καλό πρωϊνό, ξεκινήσαμε για το υπόλοιπο της διάσχισης. Σύντομα αποφασίσαμε ότι δε θα ανεβαίναμε Φλέγκα και αφού φτάσαμε στον "Πυρήνα" του Δρυμού κατευθυνθήκαμε Νοτιοανατολικά στον δασικό δρόμο, με στόχο να φτάσουμε στη Μηλιά.
Ο δρόμος μας εξάντλησε. Βρήκαμε επανειλημένα φρέσκα χνάρια από αρκούδες στο χιόνι.. καθόλου καθησυχαστικό ειδικά όσο νύχτωνε... Είχαμε μπροστά μας τουλάχιστον 10 ανηφορικά χιονισμένα χιλιόμετρα μέχρι το διάσελο (39° 52.152'N 21° 10.293'E).
Το συγκεκριμένο σημείο έχει μείνει στο μυαλό μας σαν κάτι πολύ λυτρωτικό. Κάπως έτσι έδειχνε φτάνοντας.
Και λέω λυτρωτικό γιατί βλέπαμε επιτέλους σαφή δρόμο, πριν νυχτώσει, ήταν το πρώτο σημείο που βρήκαμε σήμα και τέλος, από εκεί άρχιζε η κατηφόρα. Σ'αυτό το σημείο πήραμε την απόφαση τελικά να κινηθούμε Ανατολικά - Νοτιοανατολικά και να μην πάμε προς Μηλιά, αλλά να βγούμε στο δρόμο που ενώνει τη Βωβούσα με τη Μηλιά. Ο Δάμων αντιμετώπιζε πάλι περίεργες θερμοκρασίες και έπρεπε να βρεθούμε κάπου ζεστά το συντομότερο. Έτσι, ακολουθήσαμε, βράδυ πια, το δρόμο που σας είπα και συνενοηθήκαμε με ταξιτζή να μας μαζέψει και να μας πάει πίσω στο καταφύγιο. Το άγχος μας σύντομα δεν ήταν ούτε η νύχτα που είχε πέσει για τα καλά, ούτε το κρύο, αλλά το ότι βλέπαμε στο χιόνι τα φρέσκα σημάδια κάποιου αρκετά μεγάλου "σκυλιού"... που εφτυχώς δε μάθαμε ποτέ αν όντως ήταν λύκος, γιατί αν ήταν, θα ήταν ένας και αν ήταν ένας μάλλον θα πείναγε και αν πείναγε και ήταν ένας και λύκος... μάλλον δε θέλαμε να τον συναντήσουμε.
Δεν ξέρω πόση ώρα περπατήσαμε αλλά εν τέλει φτάσαμε στην άσφαλτο και σύντομα μας πήρε ο ταξιτζής με ένα αγροτικό και μας οδήγησε στο καταφύγιο, όπου πλυθήκαμε, φάγαμε καλά, ζεσταθήκαμε και κοιμηθήκαμε. Την επόμενη μέρα πήγαμε με τα αυτοκίνητα να δούμε το πανέμορφο Μέτσοβο και οι μεν Άρης και Δάμων έφυγαν μετά το γεύμα οι δε Ιπποκράτης, Πολύκαρπος, Σπύρος και Elsa μείναμε για μια άγρια Μετσοβίτικη νύχτα για την οποία δε θα σας πω πολλά πέρα από το ότι συνδύασε lagavulin, κλαρίνα, ένα σαξόφωνο και τον Baby JC! Τέλος, η στάση που κάναμε στα Μετέωρα στην επιστροφή μας χάρισε μερικές ακόμα ανεπανάληπτες εικόνες.
Δύσκολα μπορώ να περιγράψω αυτή την εμπειρία. Διάφορες κακοτοπιές αντιμετωπίστηκαν σωστά και ψύχραιμα. Κάναμε μία αρκετά μεγάλη διαδρομή σε δύο μέρες αντί για τρεις, πολλές φορές φτάσαμε κοντά στην απογοήτευση. Αλλά δύσκολα τα θυμάμαι αυτά. Η κύρια ανάμνηση που έχω είναι να κοιτάζω ψηλά και να βλέπω τα ρόμπολα να τείνουν να ενωθούν στον ουρανό.
marabou
1 σχόλιο:
It's a kind of magic...
Δημοσίευση σχολίου